Een jaar of daaromtrent geleden -al weet je maar nooit hoelang de wereld eigenlijk min of meer stilgestaan heeft- waren we hier bijzonder onder de indruk van “Askr”, het adembenemend mooie debuut van het trio Kreis, waarin zich accordeonist Stan Maris, (riet)blazer Benjamin Hermans en bassist Kobe Boon schuilhouden. Nu is er dus alreeds een opvolger, die enerzijds de lijnen van dat debuut doortrekt, ondermeer doordat er opnieuw in de Ateliers Claus werd opgenomen, met opnieuw Christophe Albertijn aan de mengtafel en het duo Fabrice Hofmans / Victor Van Rossem aan zet voor het knappe artwork en dito lay-out, en anderzijds de uitdieping van het profiel dat met het debuut werd uitgetekend.

Dat profiel wordt gekenmerkt door ongelooflijk straf samenspel en door een alles doordringende subtiliteit in de benadering van de muzikanten. Deze drie heren lijken afkerig te zijn van het weidse en grote, maar zich des te meer op hun gemak te voelen in het ingetogene, het halfduistere van Het Leven. Dat vereist van de luisteraar een behoorlijke inspanning: dit is een plaat, waarvoor ik alvast een luisterbeurt of zes nodig had om te ontdekken hoe de muziek zich ontplooit, hoe de muzikanten nog intenser met elkaar communiceren, hoe deze drie partituren tot een meesterlijk geheel worden verweven.

Net zoals dat met “Askr” het geval was, zijn ook nu de verbindingen met het Hoge Noorden nauwelijks te ontkennen: “Ask”(“es”) en “Embla” (“Iep”) zijn de twee grote levenslijnen of groeiwijzen, die in de Oudnoordse Edda -hier ook als titel van een track aanwezig) geregeld voorkomen: de eerste staat voor stevigheid en sterkte, de tweede voor flexibiliteit en aanpassingsvermogen. Daarnaast draagt het openingsnummer van de plaat de titel “Vé” en dat is dan weer een van de godheden, naast Odin en Vili, die de eerste mensen schiepen uit het hout dat ze op het wereldstrand vonden. Ook “Es”, “gard” -de tuin waarin de godenkinderen mochten wonen-, net als “Lif”, de Noordse tegenhangster van Eva, en “Liana” zijn titels van een aantal van de instrumentals die deze plaat bewonen en wat ik het sterkste vind aan deze nieuwe, is de vaststelling dat de drie jongelui nog meer dan bij het debuut de nadruk weten te leggen op zowel hun eigen, westerse lyrische kracht als op de Noordse, wat donkerder aspecten van hun muziek. Een door mij erg gewaardeerde recensent had het hierbij over “cinéma Noir”, een term waarvoor ik alvast geen beter alternatief vind.

Dit is hedendaagse jazz van bij ons, met een oeroud instrument van bij ons, de accordeon, die ook in het Hoge Noorden vaak gebruikt wordt en waarmee je bijzonder donkere portretten kunt tekenen. De kruisbestuiving tussen beide regio’s wordt hier maximaal vorm gegeven, doordat de blazers gedurfde tegentonen produceren en de bas één en ander vast en rustig in de hand houdt. Geweldige plaat, opnieuw, die ons deze keer -en ik hoop echt dat Corona hier geen roet in het eten gooit- nog meer dan anders doet reikhalzen naar de aankomende JazzLab-tournée, waar Kreis deel zal van uitmaken.

(Dani Heyvaert)